Καρτσωνάκης Πάν

Δεν είναι πάντα ζωγραφιές  αλλά και κάποιων οι σκιές, στα γκράφιτι στους δρόμους κι όταν τα δυο τους σμίγουνε αχειροποίητες γεννούν εικόνες που τις βλέπουν να ζωντανεύουν, σπάνια μα σίγουρα συμβαίνει,  μόνο τις νύχτες,  ποιητές, παιδάκια ή αλήτες. Είναι σκιές απουσιών, ανθρώπων που όταν ζούσαν τόσο πολύ αγάπησαν,  που στοίχειωσαν  την πόλη . Κι όπως δεν γίνεται ποτέ  να φαίνονται τη μέρα, μονάχα νύχτες, φυσικά,  τις βλέπουν να υπάρχουν μόνο αυτοί που σαν τρελοί  μπορούν να "ταξιδέψουν". Σαν τα παιδιά, αφήνονται  και οι σκιές τους πάνε  ούτε ρωτούν το προς τα που, ούτε κι αυτές τους λένε μα κι ούτε που τους νοιάζει.              Πάν Καρτσωνάκης

Αμείλικτος, θα έλεγα,  ο χρόνος μας γερνάει σαν ποταμός στην θάλασσα, στο τέλος μας πηγαίνει και σαν σταγόνες είμαστε, οι άνθρωποι στο τέλος χανόμαστε στο τίποτα, ταυτόχρονα και όχι. Όπως η θάλασσα μπορεί την γη μας κι αγκαλιάζει κι εμείς σταγόνα μέσα της υπάρχουμε και ζούμε. Σίγουρα πάντα ή ζωή, παλεύει να υπάρχει αδιάφορο σε ποια μορφή, θα σκαρφιστεί να είναι. Εμείς, όμως πιστεύουμε, το σύμπαν όπου ζούμε, κάποιος το δημιούργησε, για χάρη μας και μόνον.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Στο εργαστήρι φτάνοντας η Θέτις για να πάρει από τον μάστορα θεό τα όπλα για τον γιο της ο ποιητής μην χάνοντας αυτήν την ευκαιρία μας περιγράφει σύντομα και λίγο τ’ αργαστήρι. Εκεί λοιπόν, στα φυσερά, τις εντολές του δίνει, ο Ήφαιστος, με μοναχά τη σκέψη να δουλέψουν. Ακόμη και ανθρώπινα ρομπότ είχε φτιαγμένα γυναίκες και στου έρωτα την τέχνη προικισμένες.  Από παιδί που διάβαζα, σχολείο τέτοιους στίχους μιαν απορία κουβαλώ ακόμη τι μας κρύβουν.                                           Πάν Καρτσωνάκης

Νύχτα ξυπνούν τα ένστικτα  που ζούν μες το κορμί μας  και προσπαθούν σαν σύμβολα  να μπούν, με τις εικόνες, μες το μυαλό, σαν όνειρα  υπόσταση να λάβουν  και μια ζωή αυτόνομη  στην τέχνη να κερδίσουν. Στο φως της μέρας, οι σκιές,  δεν έχουν γοητεία  ενώ τις νύχτες μαγικά  τα σχήματα φαντάζουν  και με τα χρώματα φωνή  νομίζεις αποκτούνε. Νύχτα ξυπνούν τα όνειρα,  ο ήλιος τα σκοτώνει. Ονειροβάτες ποιητές  ανοίγουνε τις πόρτες  στα ένστικτά τους διαρκώς  και γίναν έρμαιά τους. Ονειροβάτες ποιητές  που χάσαν τη ζωή τους  στις οπτασίες, στις σκιές  υπόσταση να δίνουν.             Καρτσωνάκης Πάν

  Θα μας δικάσουν οι θεοί,   αν πράγματι στο σώμα τους        ανάξιοι σταθήκαμε     και την γενέθλια χώρα μας,     αυτήν που αξιωθήκαμε,             βεβηλώσαμε!    Μάρτυρες κατηγορίας       θα είναι οι σκιές μας,      οι πιο αξιόπιστοι ρουφιάνοι,      που ύστερα θα μας εγκαταλείψουν    για να γίνουν οι σκιές κάποιων άλλων. Στην αιωνιότητα δίχως σκιά θα τριγυρνάμε.           Πάν Καρτσωνάκης 2000   The gods will judge us          if we indeed were unworthy          for standing οn their bodies    and we desecrated the birth land                that we heritage.           Our shadows will be     the witnesses of accusation,        the most reliable pimps,    that will abandon us afterwards  in order to be the shadows of someone else.        In eternity we'll wander shadeless.                         Pan Kartsonakis 2000

Δύσκολα χρόνια, δίσεκτα, τα λέει ο λαός μας. Είναι χρονιές περίεργες έχουν τρελάνει κόσμο. Το λογικό δυσεύρετο, τρέλα εν αφθονία και πρέπει να προσέχουμε στον ύπνο μην μας πιάσουν.  Λένε πως είναι γραφικοί αυτοί που λένε τρέλα να πέφτεις μόνος στον γκρεμό να δίνεις το μαχαίρι την ευκαιρία σε αυτόν που θέλει να σε «σφάξει» αν δεν θα γίνεις σαν κι αυτόν, φανατικός που είναι.  Δύσκολα χρόνια, δίσεκτα, δεν είμαι και προφήτης αλλά φοβάμαι έρχονται κι εμείς χασκογελάμε.                          Πάν Καρτσωνάκης  

Σιγά-σιγά μεγάλωνε η μέρα τον Γενάρη μπουμπούκιαζαν της μυγδαλιάς, άνθιζαν τα κλωνάρια. Ετοιμασίες κάναμε και για το καρναβάλι ερχόταν και η Άνοιξη που στόλιζε τη φύση. Ολόγυρα θα ‘στηναν χορό και τα ζουζούνια και θα μεθούσαν μέλισσες απάνω στα λουλούδια. Σαν μουσική ακούγονται θα λιώνουν και τα χιόνια. Μια προσμονή ανάστασης μας τρέφει με ελπίδες. Του Γεναριού πολύτιμο είναι και το φεγγάρι που μοιάζει, λέει κι ο λαός, ίδιο μαργαριτάρι.                                               Πάν Καρτσωνάκης

Ακόμη κι όταν σύννεφα, τον ουρανό, μας κρύβουν Όλοι γνωρίζουν πως εκεί, αστέρια πως υπάρχουν. Από την γη σχηματισμούς τα βλέπουμε πως κάνουν και κάποιοι  άνθρωποι μετά, ερμήνευσαν σαν ζώδια.  Ανέκαθεν «διαβάζαμε» με στοχασμούς τ΄ αστέρια. Κάποιοι καριέρα έκαναν προλέγοντας τη μοίρα. Ακόμη τώρα αφελείς πιστεύουν καιροσκόπους απατεώνες δηλαδή που πείθουν κάποιους άλλους.  Αστέρια όμως σίγουρα υπήρχαν πριν υπάρξουν ζώα, φυτά και άνθρωποι σε τούτον τον πλανήτη.                                              Πάν Καρτσωνάκης  

Σαν σφαίρες είναι και πετούν, δίχως να λογαριάζουν αν θα πληγώσουν μερικούς κι αν κάποιους θα σκοτώσουν. Δεν έχουν στόμα μα μιλούν, φτερά κι όμως πετάνε οι λέξεις χτίζουν κείμενα που άποψη εκφράζουν. Με λέξεις κάποιοι προσπαθούν να πείσουν κάποιους άλλους ενώ την βία δυστυχώς διαλέγουν κάποιοι άλλοι που με το ζόρι προσπαθούν την γνώμη μας ν αλλάξουν και το συμφέρον τους, σωστό και δίκαιο να δούμε. Κάποιες φορές, των λέξεων το νόημα, τολμάνε και αλλοιώνουν δίνοντας μιαν άλλη ερμηνεία να καταφέρουν θέλοντας πλυντήριο να βάλουν μες τα μυαλά και δυστυχώς, συνήθως πετυχαίνουν.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Θυμάμαι τότε που΄λεγες, σαν άλλαζες φυτίλι  - Όσο θα καίει τούτο δω, το λάδι στο καντήλι, θα ΄ρχονται όλες οι ψυχές στη φλόγα για να πίνουν. κι έτσι θα εγκλωβίζονται κι ως το πρωί θα μείνουν. Με φυλακτά και αγιασμό, με ξόρκια και λιβάνι δεν καταφέρνω τίποτα, τίποτα δε με πιάνει. Έρχεσαι πάντα ξαφνικά, στον ύπνο μου, μιλάμε αλλά και πάλι ξαφνικά, ξυπνώ γιατί φοβάμαι. Εσύ  μου έλεγες συχνά, δεν πρέπει να μπερδεύω τους ζωντανούς με τους νεκρούς και τώρα το πιστεύω. Μην έρχεσαι στον ύπνο μου, δεν έχω συνηθίσει. Ξέρω πως είναι όνειρο κι όμως θα με φοβίσει.                                    Πάν Καρτσωνάκης 

Ανυπομονώ να βυθιστώ στα όνειρα………. Σε αυτήν την χώρα που όλα μπορούν να συμβούν. Στην χώρα που ο βάτραχος γίνεται πρίγκιπας και η πεντάμορφη ερωτεύεται το «τέρας» Στην χώρα που και οι νεκροί μας ανασταίνονται. Στην χώρα όπου μπορούμε να συνομιλούμε με όλους, ακόμη και με κάποιους που έζησαν πολύ πριν από εμάς.  Έτσι σαν αύρα δροσερή την νύχτα αυτή  με μια τρυφερή καληνύχτα θα σε αποχαιρετίσω.                                   Πάν Καρτσωνάκης

Κάποια πουλιά φτιάχνουν φωλιές στα δέντρα να κλωσήσουν  κάποια μες τα χαλάσματα και κάποια και στα βράχια. Ένα μικρό πανέμορφο πουλί, η Αλκυόνη  φτιάχνει φωλιές στα χαμηλά, στις όχθες, στ’ ακρογιάλια. Ένα πουλί πολύχρωμο, η κόρη του Αιόλου που στο χαμό του άντρα της δεν άντεξε να ζήσει σαν πέθανε ο Κύηκας που τόσο αγαπούσε κι ο Δίας συγκινήθηκε κι αθάνατους τους κάνει. Αιώνια να ζήσουνε έστω θαλασσοπούλια και στου χειμώνα την καρδιά να γίνεται το θαύμα.                                   Πάν Καρτσωνάκης Η Αλκυόνη (αρχαία ελληνική: Αλκυών)  είναι θαλάσσιο αποδημητικό πτηνό,  το κοινώς λεγόμενο ψαροπούλι ή θαλασσοπούλι  ή και ακόμα μπιρμπίλι της θάλασσας. Φθάνει τα 18 εκατοστά σε μήκος.  Το σώμα της είναι ασυνήθιστα μικρό και φέρει κοντά  και λεπτά πόδια. Το κεφάλι της είναι δυσανάλογα  μεγάλο, σε σχέση με το σώμα, με ισχυρό ράμφος  που είναι οξύ στην άκρη.  Αντίθετα προς το κακόσχημο μέγεθός της  το φτέρωμά της παρουσιάζει ποικιλία χρωμάτων  που σπάνια απαντάται σε άλλα πτηνά. Η Αλκυόνη

Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής ήταν από μία φωτογραφία  από αλυσίδες στο λιμάνι που είχε τραβήξει ο Στέλιος  από την Ηλιούπολη όταν είχαμε κατέβει για να βγάλουμε διάφορες  φωτογραφίες στα πλαίσια μια άσκησης της σχολής μας  με θέμα την ναυτική εβδομάδα.  Τα μαύρα γράμματα Βασίλης Καραπλής και η πόλη των συνόρων  στα Ισπανικά και κάτω οριζόντια Διαπίστωση μόνο και μόνο  για να σχηματιστεί ο πραγματικός τίτλος Ζ.  Να μην ξεχνάμε ότι είχαμε Χούντα και το βιβλίο εκδόθηκε  εκτός λογοκρισίας και εκτός κάποιου εκδοτικού οίκου από πολύγραφο. Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Πολλές φορές σε σκέφτομαι και προσπαθώ εικόνα να σχηματίσω, για το πώς θα μοιάζεις τώρα πλέον κι αν κρίνω με παράδειγμα το πώς έχω αλλάξει το προτιμώ καλύτερα, να μην συναντηθούμε. Ναι,προτιμώ καλύτερα να έχω την εικόνα όπως σε πρωτογνώρισα τότε που λαχταρούσα τα χείλη σου τα κόκκινα, τα μάτια σου τα μαύρα και το καλλίγραμμο κορμί που θαύμαζα, ποθούσα. Όχι, δεν θέλω να σε δω, ούτε κι εσύ εμένα το προτιμώ ανάμνηση και μόνο να σου μείνω.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.