Καρτσωνάκης Πάν

Δε θα σου στείλω μήνυμα ούτε θα τραγουδήσω και παραμύθια δε θα πω γιατί σε αγαπάω. Μόνο αλήθειες θα σου πω όσο κι αν με πειράζει. Ναι, σε θυμάμαι και πονώ, πίνω και ξενυχτάω. Γι αυτό σου λέω μήνυμα δεν πρέπει να σου στείλω θα ναι τα λόγια μου πικρά και θα το μετανιώσω.  Εσύ μου είπες κάποτε πως όταν αγαπήσεις θα είναι η αγάπη σου σαν δρόμος δίχως τέλος θα είναι ατελείωτη, σαν ουρανός μ’ αστέρια σαν θάλασσα π’ απλώνεται στα πέρατα του κόσμου. Γι αυτό σου λέω μήνυμα δεν πρέπει να σου στείλω θα ναι τα λόγια μου πικρά και θα το μετανιώσω.                                           Πάν Καρτσωνάκης

 

Όταν ακούς τα κύματα  στην αμμουδιά να σβήνουν και τα τζιτζίκια γύρω σου  μηνύματα να στέλνουν κλείσε τα μάτια, μια ευχή  προσπάθησε να κάνεις. Να σταματήσουν να γυρνούν,  του κόσμου τα ρολόγια και ο πλανήτης να σταθεί,  να μην στριφογυρίζει  να μαρμαρώσουν οι στιγμές  και παρελθόν μην γίνουν. Κλείσε τα μάτια, μην ακούς  την λογική τι λέει Βυθίσου μέσα στ’ όνειρο  κι ευχήσου, μην ξυπνήσεις.        Πάν Καρτσωνάκης

Είναι κάτι πέτρες που έχουνε γίνει από βαλσαμωμένα λόγια αγάπης. Ανάμεσα στις σκουριασμένες ράγες          των παλιών σιδηροδρομικών σταθμών   που  από την εγκατάλειψη, έχουν χορταριάσει        κι έχουν αφίξεις κι αναχωρήσεις τρένων                κάτι χρόνια να αναγγείλουν,                   ο επισκέπτης αν θα ψάξει             με προσοχή όμως μεγάλη και αγάπη                         και είναι τυχερός,                            θα ανακαλύψει            ανάμεσα στις πέτρες και τα σκουπίδια           κάτι πολύτιμα πετράδια που γυαλίζουν.                                Είναι κάτι πέτρες  που σταλαγματιά με τη σταλαγματιά έχουνε γίνει                    από χιλιάδες δάκρυα χαράς                          μα πιότερο της λύπης              κι από βαλσαμωμένα λόγια αγάπης.                         Τις έχουν σχηματίσει               τόσα λόγια, υποσχέσεις και φιλιά                      αναχωρήσεων κι αφίξεων                     απολιθώματα αναστεναγμών                        και προπαντός ιζήμ

Τις εποχές που μυθικές, ιστορικοί, μας λένε οι άνθρωποι με τους θεούς είχαν και άλλη σχέση μιλούσαν, ερωτεύονταν αλλά και πολεμούσαν σαν σύμμαχοι και αρωγοί μα και αντίπαλοί τους. Διαβάζοντας στον Όμηρο, τον πόλεμο της Τροίας εκτός των άλλων πρόσεξα για τους θεούς τι λέει όπως συμβαίνει άλλωστε και στην μυθολογία που περιγράφει έρωτες θεών με τους ανθρώπους.  Οι βασιλείς τότε παιδιά θεών λέγαν πως ήταν κι αργότερα, πάλι Θεός τους έδινε το χρίσμα.                                      Πάν Καρτσωνάκης 

  Όταν ακούς τα κύματα  στην αμμουδιά να σβήνουν και τα τζιτζίκια γύρω σου  μηνύματα να στέλνουν κλείσε τα μάτια, μια ευχή  προσπάθησε να κάνεις. Να σταματήσουν να γυρνούν,  του κόσμου τα ρολόγια και ο πλανήτης να σταθεί,  να μην στριφογυρίζει  να μαρμαρώσουν οι στιγμές  και παρελθόν μην γίνουν. Κλείσε τα μάτια, μην ακούς  την λογική τι λέει Βυθίσου μέσα στ’ όνειρο  κι ευχήσου, μην ξυπνήσεις.                                 Πάν Καρτσωνάκης -Άκου στα δέντρα, μου ‘λεγες, πως κλαίνε τα τζιτζίκια Ξέρουν πως θα πεθάνουνε αυτό το καλοκαίρι. -Αυτό 'ναι το τραγούδι τους δεν είναι μοιρολόι μα κάλεσμα στα θηλυκά μήπως και ζευγαρώσουν.  -Όχι, μην γίνεσαι πεζός σαν ποιητής να βλέπεις αυτά ‘ναι πλάσματα που ζουν στο χώμα τόσα χρόνια και χαίρονται ελάχιστα, τον έρωτα, τον ήλιο βγάζουν φτερά μα θλίβονται, ξέρουν πως θα πεθάνουν. Ο Αίσωπος κι αυτός αλλιώς, το «είδε» το τραγούδι. Σαν των γλεντζέδων άσματα κι ασώτων γλεντοκόπι.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Ο Σίσυφος ήταν γιος του Αιόλου και της Εναρέτης. Σε μερικές εκδοχές του μύθου πρόκειται  για τον ίδιο Αίολο  που ήταν θεός των ανέμων.  Σε άλλες, ο πατέρας του Σίσυφου ήταν κάποιος άλλος Αίολος,  βασιλιάς της Θεσσαλίας. Ο Σίσυφος ήταν περίπλοκος χαρακτήρας.  Ήταν ονομαστός για την πονηριά και τη σοφία του, ενώ ταυτόχρονα  ήταν και πετυχημένος ηγέτης που ίδρυσε τα Ίσθμια,  που ήταν αθλητικοί αγώνες και γίνονταν κάθε δύο χρόνια  κοντά στην Κόρινθο.  Ωστόσο λέγονται και ιστορίες για τον Σίσυφο, που αποκαλύπτουν  έναν εγωιστή, επιθετικό και πανούργο άνθρωπο, που έκλεβε  και κορόιδευε περαστικούς και αποπλανούσε γυναίκες.  Γυναίκα του Σίσυφου ήταν η Μερόπη, μια από τις Πλειάδες,  τις επτά κόρες του Τιτάνα Άτλαντα, οι οποίες αργότερα  έγιναν αστερισμοί.  Ο μεγάλος κυνηγός Ωρίων ήθελε να παντρευτεί την Μερόπη,  όμως εκείνη επέλεξε τον Σίσυφο.  Κάποιοι λένε ότι επειδή η Μερόπη ήταν η μόνη από τις Πλειάδες  που πήρε θνητό σύζυγο, ταπεινώθηκε με αποτέλεσμα το αστέρι της  να είναι το πιο θολό, επ

Τα όνειρά τους πάντα έσπερναν, οι ποιητές, στον κόσμο πασπαλισμένα αίματα, ελπίδες μα και ψέμα. Με λέξεις μόνο έχτιζαν, τον κόσμο τους και ζούσαν στοές τριγύρω σκάβοντας, τούνελ για να ξεφύγουν. Ισορροπούν οι ποιητές, ακροβατούν στο τώρα, βυθίζονται μες τη στιγμή και πέφτουνε στο μέλλον.       Καρτσωνάκης Πάν 2009 "Ξέρεις ποια είμαι";  Ρώτησε η νύχτα κι έγειρε με νάζι το κεφάλι της.  Δεν περίμενε φυσικά καμία απάντηση από μένα.  Ακούμπησε τα δάκτυλά της πάνω στα αστέρια  και δείχνοντάς τα συμπλήρωσε  "Είμαι η ποίηση που γράφεται και πεθαίνει διαρκώς.  Είμαι η ποίηση που κανείς δεν έχει γράψει  κι όμως υπάρχω  Είμαι η ποίηση και θα υπάρχω  ακόμη κι όταν εσύ κι ο κόσμος σου θα έχετε σβήσει".  Συνέχισε να μου λέει διάφορα τέτοια  μα δεν την άκουγα πια.  Είχα «περάσει» στο επόμενο στάδιο  κι έβλεπα ένα όνειρο με σένα  που έτρεχες ξυπόλυτη στην παραλία  ντάλα μεσημέρι,    προσπαθώντας τάχα να μου ξεφύγεις  παιχνιδιάρικα και γελώντας φωνάζοντας  προκλητικά να σ ε πιάσω. 

Παράβαση Σε γιορτινό αγώνισμα παίζατε τις αμάδες και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί, μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες, που έχουν στην μεριά τους τον ίδιο τον ποιητή.   Ζει τα ωραία πράγματα μ' αίμα και με θυσίες, προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό. Δε θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό.   Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη, σπιθίτσα φουντωμένη μ' αναπνοές τρελού.   Βαρδάρη που μιλάς σαν ψάρι φαγωμένο, αχ, πολλαπλασιασμένο και σαν καρβέλι να.   Έλα την Κυριακή με το βαρύ σου τέμπο κι οι δυο Σοφία Βέμπο ακούγαμε εκεί.   Ποιος μας γηροκομεί τη σήμερον ημέρα, ψηστιέρα, καρβουνιέρα, μούσα δεκεμβριανή.   Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό.   Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική.   Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα. Όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά.   Πρόστιμο μια ζωή στην κλεψύδρα και στα εφετεία. Είναι μια κοροϊδία, σειρά του

Θυμάμαι τον παππούλη μου σαν μίλαγε για Σμύρνη πως βούρκωνε και κόμπιαζε δεν έσωνε κουβέντα  άναβε το τσιγάρο του κι έπινε τον καφέ του αμίλητος με απλανές το βλέμμα του για ώρα. Έτσι κουβέντες θρύψαλα, ψηφίδα την ψηφίδα είναι αυτά που μου ‘μαθε για τον ξεριζωμό του. Αργότερα κατάλαβα διαβάζοντας βιβλία  λίγο πολύ τι έγινε και πόσοι ήταν φταίχτες. Οι άνθρωποι μου έλεγε να συγχωρούν μπορούνε μα δεν ξεχνούν και ας γελούν, όσο καιρό θα ζούνε.                                          Πάν Καρτσωνάκης Ποιος δεν ήθελε να έλθουν  οι Μικρασιάτες Πρόσφυγες στην Ελλάδα; Προσέξτε ημερομηνία και υπογραφές  και θα καταλάβετε. Από σχόλιο φίλης του Blog Με το νόμο 2870/22, που έφερε τις υπογραφές  των Κωνσταντίνου (βασιλιά), Γούναρη  και Ρούφου απαγορευόταν  η είσοδος στην Ελλάδα των Ελλήνων  της Μικράς Ασίας, ως Οθωμανών υπηκόων,  ενώ προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές  και χρηματικές ποινές για τα πλοία,  που τυχόν θα τους μετέφεραν.  Όταν δημοσιεύθηκε ο νόμος, τον Ιούλιο του 1922,  ήδη είχαν απορρίψει