Καρτσωνάκης Πάν

Σιγά-σιγά μεγάλωνε η μέρα τον Γενάρη μπουμπούκιαζαν της μυγδαλιάς, άνθιζαν τα κλωνάρια. Ετοιμασίες κάναμε και για το καρναβάλι ερχόταν και η Άνοιξη που στόλιζε τη φύση. Ολόγυρα θα ‘στηναν χορό και τα ζουζούνια και θα μεθούσαν μέλισσες απάνω στα λουλούδια. Σαν μουσική ακούγονται θα λιώνουν και τα χιόνια. Μια προσμονή ανάστασης μας τρέφει με ελπίδες. Του Γεναριού πολύτιμο είναι και το φεγγάρι που μοιάζει, λέει κι ο λαός, ίδιο μαργαριτάρι.                                               Πάν Καρτσωνάκης

Ακόμη κι όταν σύννεφα, τον ουρανό, μας κρύβουν Όλοι γνωρίζουν πως εκεί, αστέρια πως υπάρχουν. Από την γη σχηματισμούς τα βλέπουμε πως κάνουν και κάποιοι  άνθρωποι μετά, ερμήνευσαν σαν ζώδια.  Ανέκαθεν «διαβάζαμε» με στοχασμούς τ΄ αστέρια. Κάποιοι καριέρα έκαναν προλέγοντας τη μοίρα. Ακόμη τώρα αφελείς πιστεύουν καιροσκόπους απατεώνες δηλαδή που πείθουν κάποιους άλλους.  Αστέρια όμως σίγουρα υπήρχαν πριν υπάρξουν ζώα, φυτά και άνθρωποι σε τούτον τον πλανήτη.                                              Πάν Καρτσωνάκης  

Σαν σφαίρες είναι και πετούν, δίχως να λογαριάζουν αν θα πληγώσουν μερικούς κι αν κάποιους θα σκοτώσουν. Δεν έχουν στόμα μα μιλούν, φτερά κι όμως πετάνε οι λέξεις χτίζουν κείμενα που άποψη εκφράζουν. Με λέξεις κάποιοι προσπαθούν να πείσουν κάποιους άλλους ενώ την βία δυστυχώς διαλέγουν κάποιοι άλλοι που με το ζόρι προσπαθούν την γνώμη μας ν αλλάξουν και το συμφέρον τους, σωστό και δίκαιο να δούμε. Κάποιες φορές, των λέξεων το νόημα, τολμάνε και αλλοιώνουν δίνοντας μιαν άλλη ερμηνεία να καταφέρουν θέλοντας πλυντήριο να βάλουν μες τα μυαλά και δυστυχώς, συνήθως πετυχαίνουν.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Θυμάμαι τότε που΄λεγες, σαν άλλαζες φυτίλι  - Όσο θα καίει τούτο δω, το λάδι στο καντήλι, θα ΄ρχονται όλες οι ψυχές στη φλόγα για να πίνουν. κι έτσι θα εγκλωβίζονται κι ως το πρωί θα μείνουν. Με φυλακτά και αγιασμό, με ξόρκια και λιβάνι δεν καταφέρνω τίποτα, τίποτα δε με πιάνει. Έρχεσαι πάντα ξαφνικά, στον ύπνο μου, μιλάμε αλλά και πάλι ξαφνικά, ξυπνώ γιατί φοβάμαι. Εσύ  μου έλεγες συχνά, δεν πρέπει να μπερδεύω τους ζωντανούς με τους νεκρούς και τώρα το πιστεύω. Μην έρχεσαι στον ύπνο μου, δεν έχω συνηθίσει. Ξέρω πως είναι όνειρο κι όμως θα με φοβίσει.                                    Πάν Καρτσωνάκης 

Ανυπομονώ να βυθιστώ στα όνειρα………. Σε αυτήν την χώρα που όλα μπορούν να συμβούν. Στην χώρα που ο βάτραχος γίνεται πρίγκιπας και η πεντάμορφη ερωτεύεται το «τέρας» Στην χώρα που και οι νεκροί μας ανασταίνονται. Στην χώρα όπου μπορούμε να συνομιλούμε με όλους, ακόμη και με κάποιους που έζησαν πολύ πριν από εμάς.  Έτσι σαν αύρα δροσερή την νύχτα αυτή  με μια τρυφερή καληνύχτα θα σε αποχαιρετίσω.                                   Πάν Καρτσωνάκης

Κάποιες φορές αισθάνομαι, παράξενα, σαν όπως να έχω φτάσει ναυαγός, σε τούτον τον πλανήτη κι έχω γνωρίσει αρκετούς, ανθρώπους, που παρόμοια μου έχουν πει αισθάνονται, από παιδιά που ήταν.   Μικρός, φοβόμουν να το πω, ακόμη και σε φίλους ίσως γιατί περίγελος, εύκολα θα γινόμουν  μα τώρα πια ξεπέρασα αυτές μου τις φοβίες και λέω τι αισθάνομαι, ελεύθερα, με θάρρος.   Σαν ναυαγός αισθάνομαι, μηνύματα που στέλνει σε κάποιους άγνωστους, γνωστούς, ανθρώπους, σαν κι εμένα.                                 Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Αφιερωμένο εξαιρετικά σε κάποια υπέροχη ύπαρξη. Μια παράξενη πανέμορφη γοργόνα που ήλθε ξαφνικά,  από άλλο γαλαξία, στην ζωή μου όπως μου έλεγε,  κι έφυγε το ίδιο ξαφνικά αφού ήμουν κι εγώ από άλλον γαλαξία. Συμπτωματικά  βρεθήκαμε, μου έλεγε, εμείς οι δυο στην γη  και από κάποιες συμπτώσεις θα χαθούμε και πάλι στο αχανές Σύμπαν. Ποίηση είναι το ημερολόγιο που κρατάει  ένα θαλάσσιο πλάσμα που ζει στη στεριά  και που θα ήθελε να μπορούσε να πετάξει. Carl Sandburg Αμερικανός

Πολλές φορές σε σκέφτομαι και προσπαθώ εικόνα να σχηματίσω, για το πώς θα μοιάζεις τώρα πλέον κι αν κρίνω με παράδειγμα το πώς έχω αλλάξει το προτιμώ καλύτερα, να μην συναντηθούμε. Ναι,προτιμώ καλύτερα να έχω την εικόνα όπως σε πρωτογνώρισα τότε που λαχταρούσα τα χείλη σου τα κόκκινα, τα μάτια σου τα μαύρα και το καλλίγραμμο κορμί που θαύμαζα, ποθούσα. Όχι, δεν θέλω να σε δω, ούτε κι εσύ εμένα το προτιμώ ανάμνηση και μόνο να σου μείνω.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  αποκαλύπτοντας πόσο πιο απλά είναι όλα αλλά και πόσο σύνθετα.  Ανακαλύπτεις τ

Κάποια γατιά στην γειτονιά, αφεντικά δεν έχουν κάποιος  φροντίζει για τροφή κι αν όχι, δεν πειράζει. Επιβιώνουν, έμαθαν, στο αστικό τοπίο. Γενιές πολλές συμβίωσαν στις γειτονιές της πόλης. Με περηφάνια σε κοιτούν, κρατούν τις αποστάσεις θαρρείς και δεν το ξέχασαν, πως ιερές υπήρξαν ούτε που κάποια εποχή διαβόλους θεωρούσαν. Γι αυτό δεν εμπιστεύονται, εύκολα, τους ανθρώπους.  Σε γειτονιά, δίχως γατιά ποτέ μην κατοικήσεις. Έχουν, οι άνθρωποι, εκεί «ξεφύγει» απ’ την φύση.                                      Πάν Καρτσωνάκης

Δεν με τρομάζουν οι σκιές γιατί καλά γνωρίζω πως τις σκιές δημιουργούν τα φώτα που υπάρχουν. Όσο υπάρχουν φωτεινές, πηγές, από ανθρώπους να μην φοβάστε τις σκιές, γιατί δεν θα νικήσουν. Ωστόσο ήταν εποχές, μπορεί και να ξανάρθουν που γίνεται συσκότιση και πέφτει και αυλαία ζητωκραυγές ακούγονται και παλαμάκια μόνο υποκριτές ηθοποιοί, θα κάνουν υποκλίσεις.      Ανάβουν φώτα, προβολείς, μα έργο δεν τελειώνει κι ο Διογένης άνθρωπο, αιώνια θα γυρεύει.                                      Πάν Καρτσωνάκης 

Λατρεύω νύχτες σαν κι αυτές με φώτα και στολίδια με μουσικές και τελετές, γιορταστικές βιτρίνες. Κόσμος πηγαίνει κι έρχεται, χαζεύει ή ψωνίζει σκορπίζοντας χαμόγελα, δείχνουν ευτυχισμένοι. Αλλά υπάρχει και πλευρά σε μια γωνιά που μένει μια σκοτεινή κι αθέατη, ωστόσο που υπάρχει κι όχι μονάχα τις γιορτές, μα πάντοτε υπήρχε και δεν προβλέπεται ποτέ να πάψει να υπάρχει. Ευχόμαστε διάφορα, υγεία και ειρήνη κι ας ξέρουμε πως οι ευχές, ευχές είναι και μόνο.                       Πάν Καρτσωνάκης

Λένε πολλά για τις γιορτές, Χριστούγεννα ως Φώτα για παγανά που της ζωής το δέντρο πριονίζουν ολοχρονίς, αλλά προτού να κόψουν καταφέρουν βγαίνουν απ’ τα λαγούμια τους, στα σπίτια μας και μπαίνουν. Δεν ξέρω τι πιστεύετε πως είναι η αλήθεια μα παραδόσεις σαν κι αυτήν ασκούν μια γοητεία και ζωντανές παρέμειναν, τόσες γενιές, αιώνες καλικαντζάροι κι ο χοντρός, γεράκος με τα δώρα. Τόσα πολλά πιστεύουμε, ψέματα στην ζωή μας αλλά τουλάχιστον αυτά, κακό δεν θα μας κάνουν.                                            Πάν Καρτσωνάκης  Οι καλικάντζαροι ζουν στα έγκατα της γης και όλο τον χρόνο πριονίζουν το δέντρο της ζωής με σκοπό να το κόψουν. Όταν φτάνουν πολύ κοντά στον στόχο τους, την παραμονή των Χριστουγέννων,  βγαίνουν στην επιφάνεια της γης από φόβο μην τους πέσει η γη στο κεφάλι  ή για να γιορτάσουν το επίτευγμά τους.  Μένουν μαζί με τους ανθρώπους μέχρι των Φώτων, όπου με τον αγιασμό  των υδάτων αναγκάζονται να επιστρέψουν μέσα στη γη.  Αυτό το χρονικό διάστημα -το Δωδεκαήμερο- είναι α

Κάποιες φορές παράξενα αισθάνομαι, σαν όπως να έχω φτάσει ναυαγός, σε τούτον τον πλανήτη. Έχω γνωρίσει αρκετούς, ανθρώπους, που παρόμοια μου έχουν πει αισθάνονται, από παιδιά που ήταν.   Μικρός, φοβόμουν να το πω, ακόμη και σε φίλους ίσως γιατί περίγελος, εύκολα θα γινόμουν  μα τώρα πια ξεπέρασα αυτές μου τις φοβίες και λέω τι αισθάνομαι, ελεύθερα, με θάρρος.   Σαν ναυαγός αισθάνομαι, μηνύματα που στέλνει σε κάποιους άγνωστους, γνωστούς, ανθρώπους, σαν κι εμένα.                                                         Πάν Καρτσωνάκης

Στήνει παιχνίδια το μυαλό, αλλιώς δεν εξηγείται που τόσο ανελέητα συνέχεια  μ εκδικείται  και μου σκαρώνει όνειρα με κάποια που ακόμα έχει αφήσει άρωμα σε όλο μου το σώμα. Όσο ελέγχω το μυαλό πάω και παραπέρα….. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς μονάχα την ημέρα. Μα έρχονται στον ύπνο μου, τα όνειρα σαν κόλα κι έτσι το ασυνείδητο ευθύς τ αλλάζει όλα.  Λαβύρινθος κατάσταση, αρρώστησα που μπήκα δεν σκότωσα Μινώταυρο ούτε κι εκείνη βρήκα σκιές μόνο κι αρώματα, λεξούλες, τραγουδάκια να ξεγελιέμαι φτιάχνοντας στην άμμο παλατάκια. Η ποίηση σαν άρωμα μπορεί να ομορφαίνει  μα σε στοιχειώνει, σε πονά κι αυτό θα με τρελαίνει.                                           Πάν Καρτσωνάκης 

Σε ποιους θεούς τους φόβους τους οι άνθρωποι ξορκίζουν  επένδυσαν τα όνειρα στήριξαν τις ελπίδες απ την αρχή σαν ένιωσαν πως έχουν την ανάγκη σε κάτι άλλο άφαντο και θείο να πιστέψουν. Ανέκαθεν οι άνθρωποι ζούσανε μες τον φόβο μια φυσική ανθρώπινη κι αυτή αδυναμία. Ωστόσο κάποιοι πονηροί το πήρανε χαμπάρι πως έχει μπόλικο ψωμί αυτή η ιστορία. Έτσι οι μάγοι της φυλής έστησαν τους βωμούς τους και άρχισαν τα θαύματα, προσευχές και τάματα.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Σαν σφίγγεις χέρια, χαιρετάς τους άλλους αγκαλιάζεις από χαρά που συναντάς ή λύπη που χωρίζεις να το θυμάσαι τίποτα οριστικό δεν είναι σαν ποταμός και η ζωή, σαν ποταμός κυλάει. Σαν δίνεις όρκους που κρατούν ισόβια, να ξέρεις στο σύμπαν καταγράφονται ειλικρινής αν είσαι και προπαντός του έρωτα, οι όρκοι, σαν αστέρια θα στέκουν στο στερέωμα εκατομμύρια χρόνια. Αν δώσεις όρκους να σκεφτείς πολύ προτού τους δώσεις γιατί αυτοί που τους «πατούν» στο σύμπαν αιωνίως καταραμένοι θα γυρνούν και λυτρωμό δε θα βρουν και σαν κομήτες να καούν το τέλος τους θα είναι.                                    Καρτσωνάκης Πάν 

Στα δέντρα που ‘χουν τους καρπούς στα χαμηλά κλωνάρια κι όλοι τους φτάνουν εύκολα κανείς δε ρίχνει πέτρες. Μόνο τα δέντρα που ψηλά θα δέσουν τους καρπούς τους και θέλουν κόπο να γευτούν, αυτά πετροβολάνε. Πολλές φορές μου έτυχε κι εγώ να ρίξω «πέτρες» μα τώρα που μεγάλωσα το έχω μετανιώσει. Πρέπει να φτάνεις τους καρπούς με σεβασμό και κόπο για να γευτείς τη νοστιμιά του ώριμου του φρούτου. Αλλά υπάρχουν χρήσιμα και δέντρα, που μονάχα προσφέρουν την πολύτιμη δροσιά τους κι οξυγόνο.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Για την ψυχή έχουν γραφτεί πάρα πολλές απόψεις κάποιοι την θέλουν σαν πουλί κι άλλοι σαν πεταλούδα. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που λένε δεν υπάρχει, είναι απλά των έμψυχων ενέργεια της ύλης . Εγώ δεν είμαι φυσικός και ούτε επιστήμων με υποθέσεις συνεχώς το συζητώ με φίλους να βρούμε μιαν απάντηση σ’ αυτήν την απορία αν η ζωή μας δηλαδή μοναδική δεν είναι. Ωραίο θα ταν όνειρο πολύ απλά να ήταν κι όπως ξυπνάμε ν’ άρχιζε και η ζωή μας πάλι.                                         Καρτσωνάκης Πάν

Κάπου χαμένος στ’ άπειρο του κόσμου το τοπίο υπάρχει λένε θησαυρός που καρτερά εσένα Κάποιοι θαρρούν πως πρόκειται να βρουν χρυσό θαμμένο και μια ζωή ξοδεύουνε να ψάχνουν να τον βρούνε.  Ωστόσο κάποιοι θησαυρό δεν θεωρούν την ύλη αλλά τον άνθρωπο κι αφού, τον βρουν το εκτιμούνε γιατί το πλέον σπάνιο πολύτιμο στον κόσμο είναι να βρει ο άνθρωπος συνάνθρωπο για ταίρι. Από παλιά το έλεγαν έτσι σαν παροιμία: Αν βρεις το άλλο σου μισό, τον  θησαυρό σου βρήκες.                                        Πάν Καρτσωνάκης

Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς και όλα τα σύνορα της λογικής που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε.  Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια. Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι. Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά και φαίνεται πως μένει μα σαν ποτάμι φεύγει. Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις, όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος; Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει; Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα  και της αγάπης χάδια; Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει. Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι. Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές που στην ζωή αξίζουν. Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας, σαν δάκρυα, σαν αίμα. Είναι στιγμές σαν αστραπές που τη ζωή φωτίζουν. Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφνικά στις αχανείς, τις δυο μεγάλες τρύπες που ‘ναι το πριν και το μετά  και μόνο γι αυτές ίσως μπορεί κι αξίζει και να ζήσ