Καρτσωνάκης Πάν

Σαν ένα δέντρο, αν κοπεί ή αν το ξεριζώσεις σαν δέντρο είναι η γραφή κι οφείλεις να την σώσεις. Γεννήθηκαν στην γλώσσα μας τόσες ωραίες σκέψεις  και τώρα εσύ μικρόνοα θέλεις να καταστρέψεις. Αρθρογραφείς φιλολογείς μια θεωρία νέα:  δεν έχει σύνδεση καμιά η νέα με τ΄ αρχαία κι όσο φτωχαίνει η γλώσσα μας τόσο και θα πληθαίνουν και «δάνεια» πιο εύκολα στην γλώσσα μας θα μπαίνουν. Απ΄ τη μανία την πολύ να εκσυγχρονιστούμε στο τέλος ξένη και νεκρή τη γλώσσα μας θα πούμε.                                            Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Αφιερώνεται σε όλους και κυρίως αυτούς  που έχουν δημόσιο  λόγο και  που τόσο αβασάνιστα  εισάγουν ξένες λέξεις αμετάφραστες  δίχως να μπουν  στον κόπο να εξετάσουν αν θα μπορούσαν  να χρησιμοποιήσουν κάποια από την τόσο πλούσια Ελληνική. Όπως επίσης και αυτό το ποίημα  του μεγάλου μας ποιητή Κωνσταντίνου Πέτρου Καβάφη  με την πρόβλεψη ότι  κάτι αυτό και κάτι τα «Γκρίκλις»  οσονούπω θα τα καταφέρουν.  Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω  το μεν εξ αρχής Έ

Οι Έλληνες ως ιερή προστάτευαν την χώρα  στις Θερμοπύλες, Πλαταιές, αλλά και Σαλαμίνα όπως και το επίγραμμα στον τύμβο μαρτυρούσε των Κορινθίων που 'γραψε ο Σιμωνίδης τότε. Ξένε να πεις στην Κόρινθο με τα καλά νερά της  πως το νησί του Αίαντος μας κράτησε για πάντα της ιεράς Ελλάδος μας, εμείς προστάτες τότε παράδειγμα θα δίνουμε για τις γενιές των νέων. Της ιεράς Ελλάδος μας ακοίμητοι προστάτες όπως το κάνουν οι νεκροί για όσο τους τιμούμε.                                           Πάν Καρτσωνάκης Το επιτύμβιον επίγραμμα των Κορινθίων Σαλαμινομάχων που βρέθηκε στη θέση Κυνοσούρα περιοχή Αμπελάκια,  όπου και έγινε η ναυμαχία (που μαζί με τον Μαραθώνα και τις Θερμοπύλες) κράτησαν την Ανατολίτικη   κουλτούρα  μακριά από τη Ευρώπη (εκείνα τα χρόνια) με ότι αυτό συνεπάγεται για την πολιτιστική εξέλιξη της Ευρώπης γενικά  αλλά και αυτό που σήμερα ονομάζουμε Δυτικό πολιτισμό.  Η ιστορία της επιγραφής που ανήκει  στον τάφο των Κορινθίων Σαλαμινομάχων και διασώζει  μέρος τετραστίχου επιγρά

Σταγόνα στον ωκεανό ξεχωριστή ωστόσο απ’ την στιγμή της γέννησης  έως τον θάνατό μας κι ύστερα πάλι ξεκινά αρχίζει νέος κύκλος. έτσι μας λένε, πως απλά αλλάζουμε το σώμα. Αυτοί πιστεύουν, την ψυχή που μέσα μας υπάρχει, αθάνατη και δεν μπορεί να χάνεται για πάντα και συμφωνούν πάνω σ’ αυτό αμέτρητες θρησκείες  με κάποιες όμως διαφορές μα στην ουσία ίδιες.  Το θέμα είναι αν κι εσείς «βολεύεστε» με τούτο  παρηγοριά αν βρίσκετε σ’ αυτή την θεωρία.                                              Πάν Καρτσωνάκης

Απ το καντήλι άναβα θυμάμαι το τσιγάρο  και μου λεγε η μάνα μου - μα δε φοβάσαι Χάρο;  Είναι μεγάλη γρουσουζιά νεκρούς να κοροϊδεύεις  Το θάνατο με τη ζωή ποτέ να μη μπερδεύεις!  Ο θάνατος και οι νεκροί είναι του άλλου κόσμου.  Στον άλλον είναι ζωντανοί, μαζί τους και ο γιος μου!  Πώς έτρεμε, φοβότανε, η μάνα μου θυμάμαι  κάθε φορά που έλεγα, έτσι για να γελάμε  -Όνειρο είμαι αλλουνού και ζω όσο κρατήσει  και θα πεθάνω ξαφνικά, αυτός όταν ξυπνήσει!                                  Πάν Καρτσωνάκης

Σαν μπεις μες τον λαβύρινθο σε μνήμες δαιδαλώδεις με δίχως μίτο θα χαθείς δίχως την «Αριάδνη». Σε σκοτεινά δωμάτια φευγάτα διακρίνεις πρόσωπα, μνήμες,  όνειρα που χάνονται και σβήνουν. Bυθίζεσαι στο αμυδρό το φως που σε τρομάζει και είναι όλα σαν και πριν βουβά κι αργά βουλιάζεις. Υπάρχουν τα εμπόδια, το οξυγόνο λίγο και παραμένουνε κλειστά πόρτες και παραθύρια. Είναι οι γνώσεις λιγοστές πολλές προκαταλήψεις και το μυαλό μπερδεύεται θέλει να προχωρήσει να σπάσει τοίχους, κλειδαριές ανοίγει, προχωράει αδυνατεί να βρει διέξοδο το μίτο έχει χάσει η «Αριάδνη» έφυγε δεν ήταν τίποτα εκεί μονάχα είδωλό της. Τώρα μες τον λαβύρινθο που ζεις «Μινώταυρο» δε βρίσκεις μονάχα είδωλα, σκιές  και  σαπουνοφουσκάλες.          Καρτσωνάκης Πάν When you enter the maze, the maze of your memories, you'll be lost without the thread, without the "Ariadne". Into dark rooms you distinguish elusively persons, memories, dreams that fade away. You sink in the dim light that scares you and everything i

Χαμογελώντας να διαβείς, την πύλη του θανάτου όπως αρμόζει σε αυτούς που το ‘χουν καταλάβει πως η ζωή ανέκαθεν  σαν αστραπή πως ήταν. Απ’ το σκοτάδι στην ζωή και πάλι στο σκοτάδι. Μα φυσικά και την ζωή θα πρέπει ν’ αγαπάμε μα δεν αρμόζουν κλάματα σαν έλθει και το τέλος. Τον Κέρβερο μην φοβηθείς μπορείς να τον χαϊδέψεις και δίχως σάρκα γελαστά να μπεις μέσα στην βάρκα. Με τον Ερμή, ψυχοπομπό, αν πιάσεις και φιλίες θα σε περάσει δωρεάν ακόμη κι ο βαρκάρης.                     Πάν Καρτσωνάκης  Στη Θεογονία αναφέρεται  «Κέρβερος ωμηστής Αΐδεω κύων χαλκεόφωνος πεντηκοντακέφαλος»,  (= Κέρβερος άγριος σκύλος του Άδη, με ηχηρή φωνή και 50 κεφάλια),  ενώ ο Όμηρος γνωρίζει μεν τον σκύλο αυτό αλλά όχι το όνομά του.  Σύμφωνα με τον Αισχύλο, γεννήθηκε από την ένωση δυο τεράτων, τ ου Τυφώνα και της Έχιδνας και ήταν αδελφός του Όρθρου  (παραπλήσιου μυθικού άγριου σκύλου), της Χίμαιρας  καθώς και της Λερναίας Ύδρας.  Σύμφωνα με τον Ακουσίλαο τον Αργείο, αδελφός του  ήταν και ο αετός που έτρωγε το συκώ