Καρτσωνάκης Πάν

Ανυπομονώ να βυθιστώ στα όνειρα………. Σε αυτήν την χώρα που όλα μπορούν να συμβούν. Στην χώρα που ο βάτραχος γίνεται πρίγκιπας και η πεντάμορφη ερωτεύεται το «τέρας» Στην χώρα που και οι νεκροί μας ανασταίνονται. Στην χώρα όπου μπορούμε να συνομιλούμε με όλους, ακόμη και με κάποιους που έζησαν πολύ πριν από εμάς.  Έτσι σαν αύρα δροσερή την νύχτα αυτή  με μια τρυφερή καληνύχτα θα σε αποχαιρετίσω.                                   Πάν Καρτσωνάκης

Κάποιες φορές αισθάνομαι, παράξενα, σαν όπως να έχω φτάσει ναυαγός, σε τούτον τον πλανήτη κι έχω γνωρίσει αρκετούς, ανθρώπους, που παρόμοια μου έχουν πει αισθάνονται, από παιδιά που ήταν.   Μικρός, φοβόμουν να το πω, ακόμη και σε φίλους ίσως γιατί περίγελος, εύκολα θα γινόμουν  μα τώρα πια ξεπέρασα αυτές μου τις φοβίες και λέω τι αισθάνομαι, ελεύθερα, με θάρρος.   Σαν ναυαγός αισθάνομαι, μηνύματα που στέλνει σε κάποιους άγνωστους, γνωστούς, ανθρώπους, σαν κι εμένα.                                 Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Αφιερωμένο εξαιρετικά σε κάποια υπέροχη ύπαρξη. Μια παράξενη πανέμορφη γοργόνα που ήλθε ξαφνικά,  από άλλο γαλαξία, στην ζωή μου όπως μου έλεγε,  κι έφυγε το ίδιο ξαφνικά αφού ήμουν κι εγώ από άλλον γαλαξία. Συμπτωματικά  βρεθήκαμε, μου έλεγε, εμείς οι δυο στην γη  και από κάποιες συμπτώσεις θα χαθούμε και πάλι στο αχανές Σύμπαν. Ποίηση είναι το ημερολόγιο που κρατάει  ένα θαλάσσιο πλάσμα που ζει στη στεριά  και που θα ήθελε να μπορούσε να πετάξει. Carl Sandburg Αμερικανός

Κάποια πουλιά φτιάχνουν φωλιές στα δέντρα να κλωσήσουν  κάποια μες τα χαλάσματα και κάποια και στα βράχια. Ένα μικρό πανέμορφο πουλί, η Αλκυόνη  φτιάχνει φωλιές στα χαμηλά, στις όχθες, στ’ ακρογιάλια. Ένα πουλί πολύχρωμο, η κόρη του Αιόλου που στο χαμό του άντρα της δεν άντεξε να ζήσει σαν πέθανε ο Κύηκας που τόσο αγαπούσε κι ο Δίας συγκινήθηκε κι αθάνατους τους κάνει. Αιώνια να ζήσουνε έστω θαλασσοπούλια και στου χειμώνα την καρδιά να γίνεται το θαύμα.                                   Πάν Καρτσωνάκης Η Αλκυόνη (αρχαία ελληνική: Αλκυών)  είναι θαλάσσιο αποδημητικό πτηνό,  το κοινώς λεγόμενο ψαροπούλι ή θαλασσοπούλι  ή και ακόμα μπιρμπίλι της θάλασσας. Φθάνει τα 18 εκατοστά σε μήκος.  Το σώμα της είναι ασυνήθιστα μικρό και φέρει κοντά  και λεπτά πόδια. Το κεφάλι της είναι δυσανάλογα  μεγάλο, σε σχέση με το σώμα, με ισχυρό ράμφος  που είναι οξύ στην άκρη.  Αντίθετα προς το κακόσχημο μέγεθός της  το φτέρωμά της παρουσιάζει ποικιλία χρωμάτων  που σπάνια απαντάται σε άλλα πτηνά. Η Αλκυόνη

Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής ήταν από μία φωτογραφία  από αλυσίδες στο λιμάνι που είχε τραβήξει ο Στέλιος  από την Ηλιούπολη όταν είχαμε κατέβει για να βγάλουμε διάφορες  φωτογραφίες στα πλαίσια μια άσκησης της σχολής μας  με θέμα την ναυτική εβδομάδα.  Τα μαύρα γράμματα Βασίλης Καραπλής και η πόλη των συνόρων  στα Ισπανικά και κάτω οριζόντια Διαπίστωση μόνο και μόνο  για να σχηματιστεί ο πραγματικός τίτλος Ζ.  Να μην ξεχνάμε ότι είχαμε Χούντα και το βιβλίο εκδόθηκε  εκτός λογοκρισίας και εκτός κάποιου εκδοτικού οίκου από πολύγραφο. Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Πολλές φορές σε σκέφτομαι και προσπαθώ εικόνα να σχηματίσω, για το πώς θα μοιάζεις τώρα πλέον κι αν κρίνω με παράδειγμα το πώς έχω αλλάξει το προτιμώ καλύτερα, να μην συναντηθούμε. Ναι,προτιμώ καλύτερα να έχω την εικόνα όπως σε πρωτογνώρισα τότε που λαχταρούσα τα χείλη σου τα κόκκινα, τα μάτια σου τα μαύρα και το καλλίγραμμο κορμί που θαύμαζα, ποθούσα. Όχι, δεν θέλω να σε δω, ούτε κι εσύ εμένα το προτιμώ ανάμνηση και μόνο να σου μείνω.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  αποκαλύπτοντας πόσο πιο απλά είναι όλα αλλά και πόσο σύνθετα.  Ανακαλύπτεις τ

Κάποια γατιά στην γειτονιά, αφεντικά δεν έχουν κάποιος  φροντίζει για τροφή κι αν όχι, δεν πειράζει. Επιβιώνουν, έμαθαν, στο αστικό τοπίο. Γενιές πολλές συμβίωσαν στις γειτονιές της πόλης. Με περηφάνια σε κοιτούν, κρατούν τις αποστάσεις θαρρείς και δεν το ξέχασαν, πως ιερές υπήρξαν ούτε που κάποια εποχή διαβόλους θεωρούσαν. Γι αυτό δεν εμπιστεύονται, εύκολα, τους ανθρώπους.  Σε γειτονιά, δίχως γατιά ποτέ μην κατοικήσεις. Έχουν, οι άνθρωποι, εκεί «ξεφύγει» απ’ την φύση.                                      Πάν Καρτσωνάκης

Δεν με τρομάζουν οι σκιές γιατί καλά γνωρίζω πως τις σκιές δημιουργούν τα φώτα που υπάρχουν. Όσο υπάρχουν φωτεινές, πηγές, από ανθρώπους να μην φοβάστε τις σκιές, γιατί δεν θα νικήσουν. Ωστόσο ήταν εποχές, μπορεί και να ξανάρθουν που γίνεται συσκότιση και πέφτει και αυλαία ζητωκραυγές ακούγονται και παλαμάκια μόνο υποκριτές ηθοποιοί, θα κάνουν υποκλίσεις.      Ανάβουν φώτα, προβολείς, μα έργο δεν τελειώνει κι ο Διογένης άνθρωπο, αιώνια θα γυρεύει.                                      Πάν Καρτσωνάκης 

Λατρεύω νύχτες σαν κι αυτές με φώτα και στολίδια με μουσικές και τελετές, γιορταστικές βιτρίνες. Κόσμος πηγαίνει κι έρχεται, χαζεύει ή ψωνίζει σκορπίζοντας χαμόγελα, δείχνουν ευτυχισμένοι. Αλλά υπάρχει και πλευρά σε μια γωνιά που μένει μια σκοτεινή κι αθέατη, ωστόσο που υπάρχει κι όχι μονάχα τις γιορτές, μα πάντοτε υπήρχε και δεν προβλέπεται ποτέ να πάψει να υπάρχει. Ευχόμαστε διάφορα, υγεία και ειρήνη κι ας ξέρουμε πως οι ευχές, ευχές είναι και μόνο.                       Πάν Καρτσωνάκης

Λένε πολλά για τις γιορτές, Χριστούγεννα ως Φώτα για παγανά που της ζωής το δέντρο πριονίζουν ολοχρονίς, αλλά προτού να κόψουν καταφέρουν βγαίνουν απ’ τα λαγούμια τους, στα σπίτια μας και μπαίνουν. Δεν ξέρω τι πιστεύετε πως είναι η αλήθεια μα παραδόσεις σαν κι αυτήν ασκούν μια γοητεία και ζωντανές παρέμειναν, τόσες γενιές, αιώνες καλικαντζάροι κι ο χοντρός, γεράκος με τα δώρα. Τόσα πολλά πιστεύουμε, ψέματα στην ζωή μας αλλά τουλάχιστον αυτά, κακό δεν θα μας κάνουν.                                            Πάν Καρτσωνάκης  Οι καλικάντζαροι ζουν στα έγκατα της γης και όλο τον χρόνο πριονίζουν το δέντρο της ζωής με σκοπό να το κόψουν. Όταν φτάνουν πολύ κοντά στον στόχο τους, την παραμονή των Χριστουγέννων,  βγαίνουν στην επιφάνεια της γης από φόβο μην τους πέσει η γη στο κεφάλι  ή για να γιορτάσουν το επίτευγμά τους.  Μένουν μαζί με τους ανθρώπους μέχρι των Φώτων, όπου με τον αγιασμό  των υδάτων αναγκάζονται να επιστρέψουν μέσα στη γη.  Αυτό το χρονικό διάστημα -το Δωδεκαήμερο- είναι α

Κάποιες φορές παράξενα αισθάνομαι, σαν όπως να έχω φτάσει ναυαγός, σε τούτον τον πλανήτη. Έχω γνωρίσει αρκετούς, ανθρώπους, που παρόμοια μου έχουν πει αισθάνονται, από παιδιά που ήταν.   Μικρός, φοβόμουν να το πω, ακόμη και σε φίλους ίσως γιατί περίγελος, εύκολα θα γινόμουν  μα τώρα πια ξεπέρασα αυτές μου τις φοβίες και λέω τι αισθάνομαι, ελεύθερα, με θάρρος.   Σαν ναυαγός αισθάνομαι, μηνύματα που στέλνει σε κάποιους άγνωστους, γνωστούς, ανθρώπους, σαν κι εμένα.                                                         Πάν Καρτσωνάκης